Urząd Miejski w Pilźnie

Miasto Pilzno powstało w oparciu o dokument lokacyjny króla Kazimierza Wielkiego z 3 października 1354 roku. Wraz z przepisami prawa magdeburskiego, którymi mieli się rządzić jego mieszkańcy, Pilzno otrzymało także własny samorząd z burmistrzem, miejską radą i skarbnikiem oraz sąd wójtowsko-ławniczy. Wspo-mniane instytucje niemal od początków ich działalności miały wspólną siedzibę, którą był ratusz, usytuowany przez 400 lat w centrum placu rynkowego, najpierw w formie budynku drewnianego, a od trzeciej ćwierci XV w. obiektu murowanego. Gdy ratusz spłonął w drugiej połowie XVIII w, władze miasta przeniosły się do jednego z domów w północnej pierzei rynku. Natomiast sto lat później, podczas ko¬lejnego pożaru miasta, zniszczeniu uległa niemal cała zabudowa zachodniej i północnej pierzei pilzneńskiego rynku wraz z budynkiem magistratu. Władze miasta dokonały zakupu działki i na miejscu obu tych budynków zbudowały nową, służącą po dziś, siedzibę.

Wybudowany po 1877 r. budynek pilzneńskiego magistratu, a obecnego Urzędu Miejskiego (Rynek 6), jest piętrową kamienicą o ceglanej strukturze tynkowanych ścian i eklektycznym wystroju zwróconej na południe fasady, wypełniającą środkowa część północnej pierzei Rynku. Wzniesiona na planie prostokąta ma piwnice o ścianach i sklepieniach z łamanego piaskowca. Na głównej osi parteru znajduje się przechodząca przez całą głębokość szeroka sień o kilku przęsłach żagielkowych sklepień, po bokach rozmieszczono pomieszczenia biurowe i sklepowe. Sień przechodzi w północny ryzalit, mieszczący prowadzące na piętro dwubiegowe schody. Piętro budynku i jego północną oficynę wypełniają pomieszczenia biurowe połączone dwoma korytarzami.

Na szczególną uwagę zasługuje zwrócona na południe siedmioosiowa fasada kamienicy o urozmaiconym eklektycznym wystroju architektonicznym. Jej przyziemie zdobią wymodelowane w tynku poziome pasy boniowań oraz para pilastrów, obejmujących znajdujące się na głównej osi wejście do sieni spięte górą owalnym kartuszem z herbem miasta, w postaci białej lilii na czerwonym tle. Dwie podobne fasady wypełniają górne płyciny obu skrzydeł masywnych drzwi głównego wejścia do owej sieni.
Przyziemie fasady budynku zamyka profilowany gzyms kordonowy. Na poziomie piętra fasadę zdobią wymodelowane w tynku obramienia otworów okiennych, ich nad- i podokienniki oraz profilowane gzymsy, para pilastrów flankujących okno znajdujące się na jej głównej osi i wieńczący je przyczółek. Ponadto między środ-kowymi oknami rozmieszczono dwie niewielkie przeszklone wnęki o drewnianych futrynach z trójkątnymi naczółkami. W jednej z nich jest obraz Matki Boskiej, w drugiej zaś gipsowe popiersie króla Jana III Sobieskiego. Górną fasadę wieńczy gładki pas tynku z sześcioma okrągłymi okienkami strychowymi, w tynkowych ob-ramieniach oraz wydatny gzyms koronujący.